گروه «آناتما» و آلبوم جدیدشان به شکل غیرقابل پیش بینی اما آشنا

اگر چیزی باشد که بتواند آناتما (Anathema) را از دیگر گروه‌های پراگرسیو راکی که امروزه فعالیت می‌کنند متمایز کند، تنوع کاری آن‌ها است. سخت است بتوانید گروهی را پیدا کنید که تصمیم بگیرند صدایشان را به طور مرتب تغییر دهند؛ به شدت و با موفقیتی که آناتما در تمامی این سال‌ها و از آلبومی به آلبوم دیگر انجام داده است.

ماهنامه تجربه – پاتریک آرمسترانگ، ترجمه مارال مقدم: اگر چیزی باشد که بتواند آناتما ( Anathema) را از دیگر گروه‌های پراگرسیو راکی که امروزه فعالیت می‌کنند متمایز کند، تنوع کاری آن‌ها است. سخت است بتوانید گروهی را پیدا کنید که تصمیم بگیرند صدایشان را به طور مرتب تغییر دهند؛ به شدت و با موفقیتی که آناتما در تمامی این سال‌ها و از آلبومی به آلبوم دیگر انجام داده است. آن‌ها کارشان را در اوایل دهه 90 و با سبک دوم متال ( doom metal) شروع کردند. گروه طی این 20 سال به تدریج صدای خود را به سمت صدای پراگرسیو راک اتمسفریکی که امروزه آن‌ها را به این سبک می‌شناسیم تغییر داده است.

آن‌ها در آلبوم ویر هیِر بیکاز ویر هیِر (We’re Here Bacause We’re Here)  که یکی از شاهکارهایشان محسوب می‌شود در این سبک از موسیقی، به زیبایی اوج می‌گیرند. سال‌های پس از انتشار این آلبوم سال‌هایی بودند که دوره آهسته تری را برای موسیقی این گروه رقم زدند: با این که آلبوم‌های وِدِر سیستمز (Weather   Systems) و دیستَنت سَتِلایتس (Distant Satellites)، در سبک خودشان آلبوم های پرقدرتی بودند تنها طنینی از آلبوم ویر هیر بیکاز ویر هیر بودند، تا این که قدم‌هایی در جهتی جدید باشند. اگرچه آخرین چهار قطعه آلبوم دیستنت ستلایتس به چیزی جدید اشاره داشت؛ چیزی بیشتر تجربی، با حالتی الکترونیک که آلبوم را به شکلی غیرمنتظره به پایان رساند.

همان‌طور که معلوم شد، آن لحظات نهایی در آلبوم دیستنت ستلایتس به مسیری که آناتما در آلبوم بعدی خود دنبال می‌کرد اشاره داشت؛ قطعه کوچکی از پازل‌های پیچیده موسیقی که در نهایت به دِ آپتیمیست ( The Optimist) تبدیل شد. دِ آپتیمیست به آسانی یکی از تجربی‌ترین و غیرقابل پیش بینی‌ترین آلبوم‌های این گروه بعد از آلبوم اِ نَچورال دیزَستِر (A Natural Disaster)  در سال 2003 است. تقریبا همه قطعات این آلبوم چهره دیگری از موسیقیشان را رو می‌کند و درست مانند دیگر آلبوم‌هایشان که بیشتر تجربی بودند، یعنی ا نچورال دیزستر و آلترنیتیو 4 (Alternative 4)، این چهره‌های مختلف با هم جمع می‌شوند تا کلیتی به شدت جذاب و منسجم بسازند.

بنا به گفته گروه، این آلبوم در ادامه کانسپت آلبوم اِ فاین دِی تو اِگزیت (A Fine Day to Exit) منتشر شده در سال 2001 است. این تداوم در موسیقی آلبوم کاملا مشخص است. بهترین لحظات این البوم غالبا حامل ویژگی‌های موسیقایی آلبوم ا فاین دی تو اگزیت است که عناصر جدید و تازه‌ای به آن اضافه شده است. برای نمونه، پس از آغاز مبهم و مغشوش قطعه اول، اولین قطعه واقعی، لیوینگ ایت بیهایند (Leaving It Behind)، دقیقا مانند یکی از قطعات پرتکاپوتر آلبوم ا فاین دی تواگزیت صدا می‌دهد. گیتارهای درهم و برهم و خوانندگی‌های پرانرژی به زیبایی با پرکاشن‌های الکترونیکی ترکیب شده‌اند و آهنگی را به وجود آورده‌اند که حس واقعی ضرورت را به شنونده القا می‌کند.

در این میان، صدای قطعه غمگین، مالیخولیایی و مینیمال اسپرینگفیلد ( Spring field) با لحظات تاریک‌تر آلبوم ا فاین دی تواگزیت و ودر سیستمز برابری می‌کند. از طرفی ترکیب چرخشی و خواب آور آکوردهای تکرارشونده پیانو با صدای پرطنینی خواننده و کوبه‌های قبایل، فضایی آن جهانی و شگفت‌انگیز را برای قطعه وایلدفایرز (Wild fires) به ارمغان می‌آورد. قطعه کلوز یور آیز (Close Your Eyes)  شاهکاری غیرمنتظره است که با پیانویی ترسناک و شوم و صدای فراموش نشدنی لی داگلِس (Lee Douglas) آغاز می‌شود و در نیمه دوم به تمپوهای جزمانند بسیار زیبایی می‌رسد. با این که قطعه کَنت لِت لگو (     Can’t Let Go) لزوما یکی از قطعات برجسته این آلبوم نیست برای ضرب‌های بالا و هارمونی‌های غیرقابل پیش بینی‌اش مورد توجه قرار می‌گیرد.

قطعه گوستس (Ghosts) نیز برای تنظیمات زهی‌ها و ساختار جالبش یکی دیگر از قطعات قابل توجه این آلبوم است. اگرچه همه این قطعات از یکدیگر متفاوت هستند در تکمیل و تقابل همدیگر بسیار موثر عمل می‌کنند و به آلبوم تنوعی عالی و اسنجامی پرقدرت می دهند. البته در آلبوم آپتیمیست با وجود ساختار موسیقایی قوی چندین ترک کوچک وجود دارد. یکی از بزرگ‌ترین نقاط ضعف آلبوم کشیدگی در سه قطعه اِندلِس وِیز (Endless Ways)، د آپتیمیست و سَن فرانسیسکو ( San Francisco) است. با این که هر یکی از این قطعا در مسیری که می‌روند، ترکیب بندی سفت و سختی دارند و تنوع فوق العاده صوتیشان در کنار گیتارهای خلاقانه و نویی قرار گرفته است با تم‌های بسیار شبیهشان عملا یکدیگر را خراب کرده‌اند. این ضعف را به وضوح می‌توان با گوش دادن به آغاز هر یک از این قطعات متوجه شد؛ با این که بافت‌های ملودیک آغازین قطعات کمی با یکدیگر متفاوت هستند در کل بسیار به هم شبیه بوده و قرارگرفتن‌شان در کنار یکدیگر به شکلی که در این آلبوم می‌بینیم کار درستی نبوده است.

انگار یک قطعه را سه بار پشت سر هم باید شنید که مزه بسیار بدی را در دهان شنونده در همان ابتدای کار می‌گذارد. بهتر بود که گروه این سه قطعه را در میان دیگر قطعات آلبوم پخش می‌کرد و آن‌ها را در کنار یکدیگر قرار نمی‌داد و یا این که تنها یکی از آن‌ها را انتخاب و باقی را از آلبوم حذف می‌کرد. تنوع و غیرقابل پیش بینی بودن چیزی است که بقیه آلبوم را پرقدرت پیش می‌برد. بنابراین سخت است متوجه شویم چرا گروه خواسته تا سه قطعه با صدای مشابه را این گونه در کنار یکدیگر قرار دهد. مشکل کوچک دیگری که در آلبوم وجود دارد، قطعه پایانی آن، بَک تو دِ استارت (Back to the Start)  است. البته نه این که آهنگ بدی باشد اما با موسیقی راک آلترناتیو ساده و هم سرایی سرودمانند پایانش بیشتر برای فضای استادیوم مناسب است تا نقطه پایانی بر آلبوم.

به نظر کم ناشیانه می‌آید که در پایان آلبومی شبانه و رمزآلود که قطعات بسیار تاریکی چون کلوز یور آیز و وایلد فایرز دارد لحن آلبوم دچار تغییر ناگهانی و گیج کننده شود. در رابطه با قطعاتی که آن‌ها را قطعات مشکل‌دار نامیدیم هیچ چیز اشتباهی وجود ندارد. آن‌ها تنها زمانی اشتباهی خوانده می‌شوند که در جای نادرستی استفاده شده‌اند، وگرنه به صورت منفرد به بهترین شکل ممکن ساخته شده‌اند. آن‌ها تنها زمانی که در فهرست آهنگ‌ها قرار می‌گیرند در جریان و اثربخشی کلی آلبوم تداخل ایجاد می‌کنند و البته قطعه بک تو د استارت نیز می‌توانست برای آلبومی دیگر، بهترین گزینه پایانی باشد. آناتما با وجود تمام تغییرات شدیدش در طول سال‌ها همچنان یکی از برترین‌های جهان است؛ آلبوم‌هایشان هیچ چیزی کمتر از بهترین دریافت نمی‌کند و “د آپتیمیست” نیز از این قاعده مستثنی نیست.

الهام گرفتن از ا فاین دی تو اگزیت، ا نچورال دیزستر و ترکیب ایده‌هایی از این آلبوم‌ها با صداهایی از متریال‌های منحصر به فرد و جذاب شد. د آپتیمیست متنوع‌ترین کار آناتما در این 15 سال است. این تنوع و گوناگونی به آن‌ها این قدرت را می‌دهد تا بتوانند امکانات موسیقایی مختلف را برای تولیدات آینده کشف و استفاده کنند، هم چنان که از نقطه اوجشان در آلبوم ویر هیر بیکاز ویر هیر دورتر می‌شوند. د آپتیمیست شاهکار نیست اما دوره‌ای جدید را در فعالیت حرفه‌ای آناتما نشان می‌دهد. تجربه‌گرایی و غیرقابل پیش‌بینی بودن چیزی بود که در کارهای اخیر آناتما دیده نمی‌شد و طرفدارانشان دلتنگش بودند. به هر حال این آلبوم جدید، گروه را به سمت آینده‌ای قابل پیش بینی جلو می‌برد و دوباره آن‌ها را به یکی از درخشان‌ترین، نوآورترین و متنوع‌ترین گروه‌های تاریخ موسیقی تبدیل می‌کند.

منبع ترجمه: www.sputnikmusic.com

شما نیز نظراتتان را در خصوص این مطلب با ما به اشتراک بگذارید

به نقل از: برترینها