رهبر ارکستر زن ایرانی از آرمانهایش کوتاه نمیآید
تنها رهبر ارکستر زن ایرانی بعد از رهبری ارکستر «نغمه باران» پس از ۱۰ سال دوری از اجراهای زنده، تصمیم به برگزاری چند کنسرت جدید در تهران دارد.
نُزهت امیری تنها رهبر ارکستر زن ایرانی که چندی پیش در چارچوب برگزاری سی و سومین جشنواره موسیقی فجر رهبری ارکستر «نغمه باران» را بعد از ۱۰ سال دوری از اجراهای زنده به عهده داشت به خبرنگار مهر گفت: برنامه هایی را در فرهنگسرای ارسباران تهران پیش بینی کردهایم که احتمالا اسفند ماه امسال میزبان مخاطبان خواهد بود. در این کنسرت که ۹۰ درصد آن همانند اجرای جشنواره موسیقی فجر خواهد بود، قطعاتی از هنرمندان پیشکسوت موسیقی ایرانی از جمله دهلوی، حنانه، لشگری، خرم و کریم قربانی اجرا میشود.
وی ادامه داد: البته ما تمایل داشتیم که این کنسرتها در تالار وحدت برگزار شود، اما با توجه به اینکه جدول برنامههای تالار وحدت پر شده ناچار شدیم برای برنامه ریزی به تالارهای دیگر مراجعه کنیم.
امیری بخشی از عواید این کنسرتها را خیریه دانست و توضیح داد: عواید حاصل از فروش بلیت روز اول کنسرت به زلزله زدگان استان کرمانشاه و روز دوم نیز برای تامین هزینههای ارکستر صرف خواهد شد که امیدوارم بتواند این هزینههای سرسام آور را جبران کند. البته ما برای اجرای چند قطعه جدید برنامه ریزیهایی داریم اما اینها منوط به این است که ارکستر بتواند در این زمان اندک خود را برای اجرای قطعات جدید آماده کند.
این آهنگساز در بخش دیگری از صحبت های خود با اشاره به واکنش مخاطبان نسبت به حضور یک بانوی هنرمند در قالب رهبر ارکستر در جشنواره موسیقی فجر تاکید کرد: بازتاب رسانه ای حضورم مثبت بود. به هر حال نوع فعالیت ما به گونهای است که گویی یک مربی در تیم ورزشی هستیم یعنی تماشاگران نمیدانند در تمرین این تیم ورزشی چه اتفاقاتی میافتد اما وقتی در جریان بازی و مسابقه قرار میگیرند متوجه تاکتیک و تمرینهای مربی میشوند که نتیجه آن شکست نیست.
امیری افزود: من هم مانند بسیاری از هم صنفان خودم میتوانستم در این مدت گوشهای بنشینم و به تدریس مشغول شوم، زیرا خیلی از هنرمندان بودند که دوست داشتند رهبری ارکستر را تجربه کنند اما در نیمه راه از هدفشان دست کشیدند ولی من از آرمان هایم کوتاه نیامدم و تا آنجا که در توان داشتم کار خودم در موسیقی را ادامه دادم و الان هم در شرایطی قرار دارم که میتوانم به صورت همزمان سه تا چهار ارکستر را رهبری کنم. شما مطمئن باشید من قدرت کافی را داشته و دارم اما وقتی حمایتی وجود نداشته باشد هنرمند خود به خود از کانون توجه دور میشود.
این مدرس موسیقی در پایان تصریح کرد: بنده در سال ۸۴ ارکستر مضرابی را داشتم که در آن به همت شاگردان استادان بزرگی چون حسین دهلوی، هوشنگ ظریف، فرامرز پایور، منصور نریمان، محمد اسماعیلی و … کارهایی را انجام دادیم که در نوع خود جالب توجه بود اما با توجه به اینکه در آن دوران مانند این سالها رسانهای وجود نداشت کارهای ما هم نادیده گرفته میشد. ما طی آن سال ها به قدری قدرت داشتیم که میتوانستیم در چهارشب متوالی بهترین رپرتوارها را اجرا کنیم اما چرا بعد از گذشت این همه سال سی دی و اثر صوتی در این زمینه وجود ندارد؟ به اعتقاد من اینها فقط به خاطر کم کاریهای جامعه نسبت به هنرمندان است که این سالها به مدد رسانهها به چشم مخاطب میآیند.